بعدازظهرهای پنجشنبه با تمامِ بعدازظهرهای دیگر فرق دارد؛ روشن و نقرهای است
و بوی اتفاقهای خوب و دقیقههای خوشبخت را میدهد؛ نرم و گرم و خوابآور است؛
مثلِ نشستن زیرِ کرسی مادربزرگ یا لمدادن به سینههای مهربانِ مادر.
روزهای هفته هر کدام شکل و رنگ و بوی خودشان را دارند؛ شنبه بدترکیب و تلخ و
موذی است و شبیه به دخترِ ترشیدهی توباخانم: دراز، لاغر، با چشمهای ریزِ بدجنس.
یکشنبه ساده و خر است و برای خودش، الکی، آن وسط میچرخد. دوشنبه شکلِ آقای
حشمتالممالک است: متین، موقر، با کت و شلوارِ خاکستری و عصا. سهشنبه خجالتی و
آرام است و رنگش سبزِ روشن یا زرد لیمویی است. چهارشنبه خُل است. چاق و چله و بگو
بخند است. بوی عدسپلویِ خوشمزهی حسنآقا را میدهد. پنجشنبه بهشت است
و جمعه دو قسمت دارد: صبح تا ظهرش زنده و پرجنبوجوش است؛ مثل پدر، پر از کار و
ورزش و پول و سلامتی. رو به غروب، سنگین و دلگیر میشود، پر از دلهرههای پراکنده
و غصههای بیدلیل و یکجور احساسِ گناه و دلدرد از پرخوری ظهر (چلوکباب تا
خِرخِره) و نوشتنِ مشقهای لعنتی و گوش دادن به دِلیدِلیِ غمانگیزِ آوازی که از
رادیو پخش میشود، و دقیقهشماری برای برگشتنِ مادر از مهمانی و همه جا قهوهای
تیره، حتا آسمان و درختها و هوا.
+ خاطرههای پراکنده ـ گلی ترقی
پ. ن.: این اصلِ متنی هست که خلاصه
و تحریفشده، و اغلب بدون اسم و آدرس، توی وبلاگها و شبکههای اجتماعی «پراکنده»
شده. چقدر بده این جور مثلهشدن و تحریف و بدون نام و عنوان شدنِ همهچیز توی این فضای
نامتناهیِ گاهی به شدت ترسناک.
فقط خاطرهبازی و نه چیزی بیشتر...
ما را در سایت فقط خاطرهبازی و نه چیزی بیشتر دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : m7thlineg بازدید : 148 تاريخ : يکشنبه 9 آبان 1395 ساعت: 8:47